หยิบสิ่งใกล้ตัวเล่าเรื่องราว ผ่านเสียงเพลงกับ M Yoss

หยิบสิ่งใกล้ตัวเล่าเรื่องราว ผ่านเสียงเพลงกับ M Yoss
                  แม้จะฝากผลงานอย่างเป็นทางการและเปิดตัวให้แฟนๆ ได้ติดตามกันไม่นานแต่ต้องบอกว่าหนุ่มมากความสามารถอย่าง M Yoss หรือ “เอ็ม ยศวัศ สิทธิวงค์” เป็นอีกคนที่คลุกคลีอยู่ในวงการมาไม่น้อย ทั้งด้านการกำกับ, ด้านดนตรี รวมถึงงานเขียน และปัจจุบันเป็นศิลปินในสังกัด นึง ส่อง ซั่ม เรคคอร์ดส์ ของหนุ่ม "แสตมป์ อภิวัชร์" และฝากผลงานเพลงคุณภาพอย่าง พจนานุกรม, เสาอากาศ, บ๊อบเท ฯลฯ ให้แฟนๆ ได้ติดตามกัน

อ่านข่าวต่อ :
“แสตมป์ อภิวัชร์” เล่าระทึก ทำแหวนแต่งงานหาย

                  เมื่อมีโอกาสได้เจอกับหนุ่ม “เอ็ม” จึงได้แลกเปลี่ยนมุมมองมากมายทั้งเรื่องการทำเพลง เส้นทางสายดนตรี รวมถึงมุมมองน่ารักๆ ของหนุ่มนักกวีคนนี้ ใครที่อยากรู้จักกับตัวตนของเขา สามารถค้นหาได้ผ่านบทสนทนาสุดพิเศษของทาง “ดาราเดลี่” ว่าแล้วก็ไปถาม-ตอบกับเขาเลย

จุดเริ่มต้นของการเล่นดนตรี

                  เริ่มเล่นดนตรีครั้งแรกตอนป.1 โดยเล่นซึง ตอนนั้นบ้านอยู่จังหวัดเชียงรายมันเหมือนกับพิณแล้วเราก็ดีดตั้งแต่เด็กแล้วก็รู้สึกอยากเปลี่ยนไปเล่นกีตาร์เพราะว่าเอาไว้โชว์สาว ตอนนั้นเล่นซึง เหมือนเล่นเพลงหลักๆ เพลง “ล่องแม่ปิงกับหมู่เฮาจาวเหนือ” ตอนนั้นสาวๆ ก็คงจะชอบเพลงรักมากกว่า ก็เลยพยายามเริ่มจับกีตาร์ประมาณ ป.3-4 แล้วก็ให้แม่ซื้อให้ ฝึกเองจากหนังสือเพลงมันจะเป็นช่องคอร์ดแล้วดูว่าตรงนั้นมันจิ้มอะไรจับผิดจับถูกแล้วให้คนอื่นที่เล่นดนตรีเป็นสอน เราเปิดหนังสือเพลงมาหน้าแรกจะเป็นรูปดาราก่อนรูปศิลปินเปิดมาอีกก็จะเป็นคอร์ดเพลงอยู่บางเพลงก็มีคอร์ดไม่ครบก็พยายามเปิดเพลงต่อไปดูว่าคอร์ดเนี้ยะมันอยู่ตรงไหนบ้าง แล้วก็ฝึกเล่นเริ่มจากจับคอร์ด c, Am พวกคอร์ดทาบจับยากมาก ตอนเด็กๆ กีตาร์มันใหญ่เราตัวเล็กก็พยายามฝึกเองพวก คอร์ด D คอร์ด F จับแล้วมันจะมีรอยที่มือแล้วจะเจ็บมากแต่ก็พยายามฝึกแรงบันดาลใจก็คือ “ผู้หญิง” พยายามฝึก ละฝึกไปเรื่อยๆ จนมีช่วงหนึ่งที่รู้สึกว่าจับแล้วเสียงมันชัดละรู้สึกว่า คอร์ดไหนอีกที่จับแล้วไม่ชัดก็พยายามทำให้ชัดมากที่สุด แล้วก็ฟังเพลงมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มอยากจะแต่งเพลงก็ก็ยังไม่ได้แต่งสักทีก็เริ่มจนเข้ามหาลัยย้ายจากจังหวัดเชียงรายเข้ามาอยู่กรุงเทพ อยู่หอพักก็เริ่มเขียนเพลงกีตาร์ก็เปลี่ยนไป ตอนแรกจะเป็นกีตาร์โปร่งซื้อจากชายแดนพม่าตรงแม่สายประมาณ 100 พอเข้ากรุงเทพเห็นเพื่อนใช้กีตาร์โปร่งแบบยี่ห้ออื่นเลยยืมของเพื่อนมาแต่งเพลงบ้าง มันจับง่ายขึ้น ตอนแรกที่เราเล่นของที่เราใช้มันจะมีสนิม พอใช้ของคนอื่นก็สบายขึ้น แต่มันมีช่วงหนึ่งที่เราเกลียดกีตาร์ ทุกคนน่าจะเป็น เพราะทุกคนน่าจะมีช่วงหนึ่งที่แบบพอเราได้ไปแล้วประมาณหนึ่ง แต่เราคิดจะไปต่อไหม ถ้าผ่านมันไปได้เราจะไปได้อีกนะเราผ่านไปได้อีกนะ ผมว่าทุกอาชีพมันจะมีเส้นหนึ่งที่พอเราผ่านกำแพงนี้ไปต่อได้ไหม ซึ่งผมรู้สึกว่ากับกีตาร์มันผ่านเส้นนั้นมาแล้วรู้สึกว่าชอบมัน

เพลงแรกที่เริ่มหัดเล่น

                  เพลง “ซมซาน” รู้สึกว่าเพลงยุคนั้นจะเป็นอัลเทอร์เนทีฟ การร้องการเล่นมันดูมีจังหวะจากคนเล่นที่มันสนุกก็เลยเลือกเพลงนี้ฝึกเล่นมาเรื่อยๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นเพลงอื่นๆ บ้างที่ใช้คอร์ดที่มันยากขึ้น อยากลองแต่งเพลงเอง แต่ก็มัวผสมไปเรื่อยๆสุดท้ายก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง

เราเริ่มมั่นใจตอนไหนว่า เราเล่นกีตาร์เป็นแล้ว

                  มันจะมีคนคนหนึ่งตำแหน่งหนึ่งที่จะถูกบังคับให้เล่นกีตาร์ อยู่ในวงเวลาเราโดดเรียนออกมานอกห้องเรียนก็จะเล่นกีตาร์ มนุษย์หนังสือเพลงผมจะเป็นคนอย่างงั้นด้วยค่ายไปนู่นไปนี่ก็จะเล่น พอเล่นมาเรื่อยๆ ก็รู้สึกดี

เริ่มคิดที่จะแต่งเพลงแรกตอนไหน

                  จริงๆ ผมพยายามเรียบเรียบจะแต่งเพลงให้ได้เหมือนในหนังสือเพลงที่เคยอ่านตอนเด็ก แต่ผมทำไม่ได้ ทำไม่ได้เลยมีคนเคยบอกว่าการแต่งเพลงเหมือนกับการแต่งบทกลอนก็จะพยายามแต่งให้เหมือนกับกลอนแบบสัมผัสกันแต่มันไม่ได้ หรือจริงๆ แล้วมันอยู่ในความตั้งใจของเรา ตอนนั้นพอเข้ามาเรียนในกรุงเทพอยู่หอพักก็เลยเลือกแต่งเพลงจากโจทย์ที่มันบ้าๆ บอๆ หน่อยไม่กดดันตัวเองอย่าง เช่นโจทย์ ตอนนั้นเราเคยผ่านเพลงประเภทที่เล่าเรื่องอื่นอย่างเพลง พระอาทิตย์ยิ้มแจ่ม ก็เลยฝึกแต่งตอนนั้นแต่งเพลง “เสาอากาศ” เป็นเพลงแรก ก็ปี 1 ตอนนั้นอยู่หอพักตรงนอกระเบียงมันมีเสาอากาศทีวีก็เลยแต่ง เห็นเป็นภาพตอนนั้นเรียนภาพยนต์ที่ธรรมศาสตร์ลองเขียนเพลงเหมือนหนังการ์ตูนเป็นช่องๆ ก็พยายามเล่าให้มันเป็นภาษาที่เล่าง่ายที่สุดเลยเป็นเพลง “เสาอากาศ”

จุดเริ่มต้นของเพลง “พจนานุกรม”

                  เป็นความรู้สึกตอนมหาลัยผมก็เรียนวิชาภาษาไทยการเขียน แล้วอาจารย์ก็เอาการบ้านผมขึ้นจอแล้วบอกว่า เป็นตัวอย่างที่ผิด ที่ผิดเพราะใช้คำไม่ถูกอาจารย์บอกเป็นคนที่มีขังคำในหัวน้อย ต้องอ่านหนังสือเยอะๆ อ่านพจนานุกรมไปเลยดูคำอื่นไปเลย ก็เลยรู้สึกว่าอันนี้เป็นปมในใจ ตอนนั้นผมชอบผู้หญิงคนหนึ่งด้วยที่มหาลัย  คณะเดียวกัน ชอบมาแล้วชอบสังเกตตัวเองมันเหมือนกันหนูแฮมเตอร์ที่วิ่งไปทั่ว อารมณ์มันพุ่งพราดมาก มันทั้งชอบ ทั้งกลัว ทั้งระแวง ไม่มั่นใจ ทุกอย่างมันพยายามหาคำจำกัดความ ความรู้สึกตรงนั้นให้ได้ชอบคอนเซ็ปท์นั้น เพราะความรู้สึกตอนเนี้ยะ เวลาที่เราชอบใครสักคนเรามีหลายคำอยู่ในนั้นก็เอาอันนั้นเป็นไอเดียในการแต่งเพลง “พจนานุกรม” ผมเป็นคนแต่งเพลงได้ซื่อมาก จะเขียนตามความรู้สึกเลย  ใช้เวลาแต่งประมาณ 1 วัน ไม่ได้นานมากแต่ว่าใช้เวลาคิดนาน

พูดถึงเอ็มวีเพลงนี้หน่อย

                  เอาปูกับย่ามาเล่นก็เขินนะ ยิ่งป็นญาติเราด้วยแล้วเอากล้องไปถ่ายเขามันน่ารักมากเลยนะ แต่ว่าปูกับย่าพอเขินจะแข็ง ผมว่ามันควรทำทุกคนควรลองทำสักครั้งสักชิ้นหนึ่งที่เอาญาติมาเล่นมาสนุกมากเลยนะหรือไปทำอะไรก็ได้กับญาติเรา อย่างพจนานุกรมพ่อผมเป็นครูบอกยืมพจนานุกรมหน่อยที่โรงเรียนที่เชียงรายเป็นผู้ช่วยกล้องด้วย ลูกพี่ลูกน้องก็มาเป็นผู้ช่วยผู้กำกับแบบโบกรถ อย่างปูกับย่าซีนที่เขาทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน แล้วมีต้นสักอยู่ตรงหน้าวัดที่บ้านผม จู่ๆ ย่าไม่เข้าเฟรมแล้วเลี้ยวไปร้านส้มตำไปกินส้มตำบอกหิว ผมก็เลยรู้สึกว่าถ้ากองถ่ายแล้วมีญาติมาด้วยสนุกมากเขาไม่สนใจเลยว่าเราต้องกดเร็คคอร์ดแต่บรรยากาศมันสนุกมันดีเหมือนกับไปเยี่ยมบ้านในมุมมองใหม่ได้เห็นปูกับย่าในกล้องในมุมมองที่เรายังไม่เห็นตอนเด็กๆ ไม่เคยเล่นให้ปูกับย่าฟังแต่กับพ่อเคยเล่นให้ฟังละชื่อพจนานุกรมจริงหรอ ทำไมไม่ชื่ออื่นละอย่างคิดถึงเธอ แต่ปูกับย่าหลังจากเล่นก็มีคนแถวบ้านมาทักเจ้าอาวาด นายกเทศบาล ดังแล้วเล่นเอ็มวีที่บ้านผมจะเป็นชุมชนเล็กๆ ก็จะเจอแล้วทักทายกันแล้วบอกได้ดูเอ็มวีแล้วนะ ปูกับย่าก็เขิน

ดนตรีมีอิทธิพลในชีวิตมากน้อยขนาดไหน

                  ดนตรีเวลาฟังค่อนข้างไหลไปตามเพลงยกตัวอย่างเวลาเราจะวิ่งเราฟังเพลงที่มันเร็วๆ ตื่นเต้นมากคึกมากหรือบางเพลงที่เพราะมากพอฟังแล้วน้ำตาไหลเฉยเลย โดยที่มันอาจจะไม่เป็นเป็นเพลงภาษาไทยไม่รู้ความหมายมันยังรู้สึกเพลงนี้เพาะมาก สำหรับผมมันดีผลมากเหมือนมันเจออาหารที่มันอร่อยมากๆ อันนี้มันก็อีกสัมผัสหนึ่งที่มันรู้สึกว่าก็มีผลกับผมมากเหมือนกัน

ในชีวิตของการทำเพลง มีท้อบ้างไหม

                  ผมสนุกมาเลยนะ ยิ่งเดี๋ยวนี้คนฟังทุกคนเริ่มจะมีโอกาสฟังเพลงมาขึ้นด้วยเทคโนโลยี และฟังได้หลายรูปหลายช่องทางพอเราได้ฟังเพลงเพื่อนๆ เราฟังเพลงพี่ๆ ฟังเพลงของศิลปินต่างประเทศที่ทำอัลบัมใหม่ๆ มา ทำให้เราเริ่มเห็นสีสันใหม่ แล้วเราอยากจะมีบ้าง อยากจะเล่าอยากจะเล่นในแบบของเราบ้าง รู้สึกว่าเทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อมเร้าอยากให้เราทำ แล้วไม่ได้ดึงให้เราท้อเลย พอได้ฟังหลายๆ แบบแล้วรู้สึกอยากทำงาน อยากเขียน อยากเล่น

ถ้าวันนั้นเราไม่ได้มีโอกาสในการเล่นดนตรี

                  ผมไม่ค่อยมีทางเลือกมาสักเท่าไร อาจจะเกิดจากครอบครัวที่ไม่ได้พร้อมขนาดนั้น แต่ที่ผมทำมาตอนเด็กๆ คือ ถ้าเกิดไอเดียหนึ่งผมก็จะทำเลย ถ้าตอนนั้นไม่ได้เล่นดนตรีถ้าถามถึงตอนนั้นผมว่าไม่ ถ้าไปเจออย่างอื่น  อย่าง เช่น ผมชอบเลี้ยงปลากัด ลูกทุ่งมากก็อาจจะเป็นไปได้ ผมจะเป็นคนสมาธิสั้นอย่างเพลง “พจนานุกรม” ผมบิน ไปถ่ายแล้วก็กลับมา 1 วัน พอมันมีโอกาสเข้าก็ทำเลย ถ้าไม่ได้ทำเพลงก็คงไม่รู้ น่าจะไปทำอย่างอื่น