เปิดวีรกรรมวัยเด็กของ “เบิ้ล ปทุมราช” จากลูกชาวนา สู่การเป็นนักร้องร้อยล้านวิว!
ใกล้เข้างานวันเด็กประจำปี 2563 ในอีกไม่กี่วันแล้ว เชื่อว่าทุกๆ คนต้องมีวีรกรรมแสบๆ และความฝันในวันเด็กอย่างแน่นอน เช่นเดียวกับคนบันเทิงอย่างนักร้องลูกทุ่งหนุ่มมากความสามารถ “เบิ้ล ปทุมราช อาร์สยาม” กว่าจะมีชื่อเสียงโด่งดังได้อย่างทุกวันนี้จะต้องผ่านเรื่องราวมากมาย วันนี้ “ดาราเดลี่” จะพาไปย้อนเส้นทางชีวิตในวัยเด็กและความฝัน ซึ่งเจ้าตัวเผยให้ฟังว่า
อ่านข่าวต่อ :
“เบิ้ล ปทุมราช อาร์สยาม” เล็งบวชทดแทนคุณพ่อแม่ ก่อนเข้ากรมฯ
สำหรับวีรกรรมวัยเด็ก ผมเคยไปฉี่แล้วซิปรูดจู๋ตัวเอง ตอนเด็กไม่ได้ใส่กางเกงในจนแม่ร้องไห้ ตอนเด็กไม่ได้ใส่รองเท้า ไม่ได้ใส่กางเกงในไปเรียน ใส่กางเกงสีน้ำตาล ประมาณ ป.1 เข้าห้องน้ำแล้วไฟดับ รูดโดนไข่ตัวเอง ไม่รู้ว่าไข่ยังอยู่ แล้วก็ไม่รู้ว่ายังอยู่ตรงนั้น ผมก็ร้องไห้ ค่อยๆ เรียกแม่เบาๆ น้า ป้า ก็ตามกันมาดูหมดเลย ตอนนั้นอยู่ที่บ้าน กลับมาถึงบ้านแล้วเจ็บมาก ค่อยๆ เอาออกจนต้องให้ผู้ใหญ่เอามีดปาดออก
ด้านความฝันอยากเป็นนักร้อง เราเห็นพ่อแม่ลำบาก เห็นลูกคนอื่น เล่นสไลเดอร์ รถไต่ถัง เราไม่มีเงิน เมื่อก่อนการ์ตูนรถแข่งประจัญบานดังมาก เห็นคนอื่นถือผ่านก็อยากได้ พ่อแม่เรามีไม่เยอะ ก็ซื้อคันละ 60 บาทไปเล่นอยู่บ้าน ซึ่งก็เป็นจุดที่ทำให้เราไม่มีเหมือนเขา แต่ก็ไม่เคยน้อยใจพ่อแม่เลย เพราะพ่อแม่ไม่เคยให้ความรู้สึกว่าเราขาด แต่เป็นเพราะผมเองที่คิด เท่าที่ได้รับจากพ่อแม่มันมีมูลค่ามาก ถึงจะไม่ได้มีเงินเดือนร้อยล้าน แต่เขาสามารถทำให้เด็กคนหนึ่งมีความสุข เลยอยากเป็นนักร้อง อยากมีเงิน อยากเติมเต็มให้กับครอบครัว ไม่คิดว่าจะเป็นจริง ก็เคยแอบร้องไห้กับครอบครัวบ้าง แม่ก็ทำงานที่โรงเรียน เป็นแม่บ้านตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ค่าตัว 60-70 บาท พี่ชายเรียนจบ ปวส. ผมจบ ม.3 เลยคิดว่าต้องหาอะไรสักอย่างมาให้พ่อให้แม่
จุดเริ่มต้นของการร้องเพลง เอาจริงๆ ไม่เคยร้องเพลงในวัยเด็กเลย แต่ตอนอายุ 16-17 ปีเคยไปเรียนที่นาฏศิลป์ร้อยเอ็ด คุณครูเลยให้เราประกวดในมหาวิทยาลัย ก็เลยไปลองประกวดดู แล้วก็ได้ที่ 1 ในมหาวิทยาลัย ที่เป็นนักร้องได้เพราะแต่งเพลงเอง ร้องเพลงเอง พอกลับไปบ้านผมขอลาออกเพราะเรียนไม่จบในปีนั้นทั้ง 4 โรงเรียน แรกๆ พ่อแม่ก็งง แต่พอโรงเรียนสุดท้ายพ่อก็เริ่มเข้าใจว่าเราใจรักเพลงจริงๆ แล้วก็ออกมาแต่งเพลงแล้วอาร์เอสเห็น ก็จับเซ็นสัญญา (ยิ้ม) เป็นเหมือนผมผ่านงานรับจ้างเลื่อยไม้ รับจ้างเผาถ่าน พอผ่านมาอีกปีหนึ่งอายุ 19 ก็กลายเป็นนักร้องดังไปแล้ว
บางช่วงเคยหลงตัวเอง ได้เงินมาไม่ค่อยเก็บ เล่นการพนัน ทำอะไรที่มันไม่เสียดายตังค์ ไม่ได้ติดแบรนด์เนม แต่ใช้กับอะไรที่ไม่จำเป็น ใจร้อน ไม่ฟังคนอื่น เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นหลัก พอเป็นนักร้องก็ยังเป็น จนได้บวชและได้เป็นทหาร ทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตของคนเราควรทำตัวเป็นน้ำไม่เต็มแก้วบ้าง ไม่มีใครเก่งที่สุด อ่อนแอที่สุด เราต้องเป็นเหมือนฟองน้ำที่ซึมซับได้ทั้งแดดและฝน และอยู่ได้ในทุกๆ สถานการณ์ ก็เลยเปลี่ยนมาเป็น “เบิ้ล ปทุมราช” ที่รับรู้ทุกเรื่องแต่ไม่เก็บมาคิดทุกเรื่อง ชอบผจญภัย ชอบทำทุกอย่าง เก็บความรู้สึกวัยเด็กมา นี่คือสิ่งที่เราคิดไว้ ไม่ได้ต้องการเป็นนักร้อง แต่ความคิดแรกคือต้องการทำงานหาเงินช่วยพ่อแม่ได้สบาย แต่การร้องเพลงเป็นสิ่งที่ชื่นชอบตั้งแต่เด็ก ก็เลยทำทั้ง 2 ให้สมดุลกัน เพราะไม่รู้ว่าเราจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน
ทิ้งความเป็นวัยรุ่นตั้งแต่ 18 เวลากลับบ้านไป กินเหล้าขาว หว่านแห ทำตัวปกติ ไม่หวงเนื้อหวงตัว พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าเพราะท่านก็รู้ จะกินเหล้า ไลฟ์สดลงก็ไม่ได้ว่าตัวเองเป็นบ้า แค่รู้สึกว่าไม่ได้อยู่กับมัน เงินซื้อไม่ได้ ทุกวันนี้ก็ทำทุกอย่างให้มีความสุข ไม่ได้เบียดเบียนคนอื่น ไม่เป็นทุกข์กับใคร ขอแค่เราโอเค พัฒนามันไม่ให้เสื่อมเสียก็พอแล้ว
ความฝันอยากมีรถเปิดประทุนสวยๆ มีบ้านสวยๆ ห้องน้ำ เตียงสวยๆ ก่อนหน้านี้ก็นอนห้องเล็กๆ มุ้งขาดๆ กับยายใช้ตู้กั้น ตอนนี้ก็ยังมีแต่ว่าทำห้องข้างล่างให้ยายนอนข้างล่าง เพราะยายเลี้ยงดูเรามาทุกวันนี้ก็ไม่ได้ขาดอะไรแล้ว จริงๆ ผมไม่ได้ว่านะ บางคนอาจจะเกิดมาพร้อมความรวย ขาดความสำเร็จ แต่บางคนไม่ได้รวยแต่มีความร่ำรวยในตัว อย่างผมเกิดเป็นชาวนาผมก็ต้องแสวงหาให้เกิดความสำเร็จ ความรวย มั่นคง มีความสุขไปด้วยกัน ตอนกลับไปบ้านก็มองพ่อแม่ก็ยังเป็นชาวนาปกติ เงินก็สำคัญแต่ไม่ที่สุด เราต้องมุ่งมานะ ขยัน มีความชอบในตัว พัฒนามันตอนที่เราพร้อม หาสิ่งที่ชอบควบคู่กับการเรียนไป วันหนึ่งเรียนจบมาก็อาจจะไม่ได้ทำงานตามสายที่เรียนมาก็ได้ แต่อย่างน้อยให้มีสิ่งที่ชอบตั้งแต่เด็ก ถ้าได้ทำมันจริงๆ ก็ทำให้สร้างงานสร้างเงินให้ครอบครัว อย่าเผลอออกนอกลู่นอกทาง เพราะเวลาที่มันกลับเข้ามาอีกมันยาก ทุกอย่างเหมือนไฟ กว่าไฟจะดับจะเกิดขึ้นอีกมันยาก ถ้ามีโอกาสเดินทางตรงก็ให้รีบเดินไปเต็มที่
