​​​​​​​เปิดใจ “เก้า จิรายุ” 10 กว่าปีในเส้นทางบันเทิง

เปิดใจ “เก้า จิรายุ” 10 กว่าปีในเส้นทางบันเทิง

              เส้นทางสู่วงการบันเทิง ของ "เก้า จิรายุ ละอองมณี" เริ่มจากการถ่ายโฆษณามาก่อน ช่วงอายุประมาณ 7 ขวบได้เล่นละครเต็มๆ เรื่องแรก จากนั้นก็ค่อยๆ พัฒนามาเป็นภาพยนตร์ จากที่เป็นดาราเด็กบทมันก็ค่อยๆ โตขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่เห็นทุกวันนี้

อ่านข่าวต่อ :

“เก้า จิรายุ” แย้มหัวใจมีสาวคุย พร้อมแจงกรณีคุณแม่โพสต์ดราม่า

              อยากเป็นดาราตั้งแต่เด็ก ไม่เลยครับ ผมไม่เคยคิดอย่างนั้น ก็แค่มันมีโอกาสเข้ามาแล้วเราก็ทำแค่นั้นเอง ทีนี้ก็เหมือนว่ามันทำมาเรื่อยๆ จนมันกลายเป็นอาชีพของเราไป ก็คงแบบกึ่งๆ ว่าฟลุคนิดนึง และก็โชคดีว่าเป็นสิ่งที่เราทำได้ดี และก็มีคนให้โอกาสเรามาเรื่อยๆ ด้วย แต่ก็ไม่มีความรู้สึกว่าครอบครัวบังคับอยากให้เป็น ก็ไม่นะ แต่เขาก็แค่รู้สึกว่าเรามีโอกาส แต่ก็จะมีบางช่วงที่ขี้เกียจทำ เหนื่อย ตอนเด็กๆ ที่บ้านเขาก็ให้พัก ให้หยุด ก็แล้วแต่เรา ทีนี้ผ่านมาหายเหนื่อยก็กลับมาทำ โชคดีที่ผู้ใหญ่เขายังให้โอกาสเรื่อยๆ ทุกวันนี้ก็กลายเป็นเหมือนอาชีพเราไปแล้ว

              คุณแม่สนับสนุน ก็ไม่เชิงสนับสนุน เพราะเขาก็ไม่ได้เป็นคนที่พาเราไปแคสต์ละครคนแรก วันแรกที่ได้งานคือเขาพาอีกคนไปแคสต์ ลูกพี่ลูกน้อง ญาติๆ คนนั้นเขาอยากเป็นดาราไงก็พาไปแคสต์โฆษณา แล้วผมนั่งไปด้วย เป็นเด็กอะ เบบี๋อยู่เลย ไปรออยู่ข้างหน้า แม่ก็อุ้มอยู่ คนนั้นก็เข้าไปแคสต์ แล้วทีมงานออกมาเห็นผม ก็เลยขอถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วก็ได้งานแรกจากรูปที่ถ่ายมาวันนั้นแหละ ฟลุคนะผมว่า

              สิ่งที่ชอบนอกจากงานแสดง จริงๆ แล้วอีกงานหนึ่งที่ผมชอบเหมือนกันก็คือ การทำเพลง ทำดนตรี ซึ่งจริงๆ มันก็ต่อยอดมาจากงานแสดงเหมือนกัน เพราะว่าผมก็ได้มาทำจริงๆ จากงานแสดงนั่นแหละ พวกเพลงประกอบละคร พอเราแสดงมาเรื่อยๆ ก็มีผู้ใหญ่ให้โอกาสให้เราร้องเพลง ทำมาเรื่อยๆ เราก็เล่นดนตรีกับเพื่อนอยู่แล้ว จากคนอื่นแต่งเพลงให้เราก็อยากเขียนเองบ้าง เขียนมาเรื่อยๆ ตอนแรกเขียนเพลงประกอบละครบ้าง ก็ทำให้แบบ เออว่ะเฮ้ยก็ทำได้ แล้วสรุปกลายมาเป็นอีกอาชีพหนึ่งที่ทุกวันนี้ก็ทำเพลงอยู่ และก็ทำวงดนตรีด้วย รับโชว์อะไรอย่างนี้

              ทำงานในวงการเพราะความรัก ส่วนหนึ่งก็ต้องบอกว่ารักด้วยแหละ เป็นอาชีพที่ผมรู้สึกว่ามันมีคุณค่านะ มันก็ไม่ได้ทำง่ายๆ หลายคนอาจจะมองว่ามันง่าย ก็แค่แสดง แต่จริงๆ ถ้าเราพูดถึงในเชิงลึกว่าทำไมคนเราดูคนบางคนเล่นแล้วเชื่อว่าเขาคือตัวละครนั้นจริงๆ ทำไมเราดูบางคนเล่นแล้วไม่เชื่อ ก็เพราะว่าสิ่งนั้นแหละคือสิ่งที่ต้องใช้เวลาที่จะทำให้เขาเข้าใจมัน เราถึงจะทำให้คนเชื่อได้ว่าเราเป็นสิ่งนั้นจริงๆ ซึ่งสิ่งนี้ยากนะ แล้วผมก็รู้สึกว่าถ้าทำได้มันจะมีเสน่ห์และภูมิใจ แล้วบทละครหรือบทหนังหลายๆ เรื่องถ้าเราถ่ายทอดให้ดีได้ มันสามารถที่จะเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนๆ หนึ่งได้ เวลาที่ผมเห็นหนังบางเรื่องที่สามารถทำให้คนดูเสร็จปุ๊บแล้วรู้สึกว่าลุกขึ้นออกไปทำอะไรสักอย่างให้กับคนอื่น หรือว่าลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเอง หรือว่าลงมือทำไรที่ดีๆ สักอย่าง ผมรู้สึกว่า โอ้โห มีคุณค่ามากเลยว่ะ อยากที่จะทำหนังแบบนั้นได้ อยากที่จะเป็นส่วนหนึ่งของหนังแบบนั้นได้ ซึ่งผมก็เชื่อว่าเราทำได้ คนไทยทำได้ แล้วก็ทำมาแล้วด้วยหลายๆ เรื่อง ผมรู้สึกว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่สัมผัสที่นักแสดงควรทำให้ได้ ผมเองก็ยังต้องพัฒนากว่าจะไปถึงจุดนั้นได้ รู้สึกว่าเนี่ยคือสิ่งที่ผมรักการแสดงมันมีคุณค่ากว่าที่เราคิดตอนเด็กๆ

              วงการนี้ทำให้เราโตขึ้นมา ก็ส่วนหนึ่งครับ ด้วยการทำงานมันก็ทำให้เราอยู่กับผู้ใหญ่เยอะ และก็จะมีเรื่องที่ว่า เอ๊ย ถ้าเราไม่ทำสิ่งนี้คนอีกไม่รู้กี่ชีวิตต้องมานั่งรอเรา เราจะมางอแงไม่ได้ ตอนเด็กๆ อาจจะได้แต่ว่าตอนนี้อาจไม่ได้แล้ว คนไม่ได้ให้อภัยเหมือนตอนเด็กแล้ว ก็ต้องทำให้ดีที่สุด ต้องมีความรับผิดชอบ

              ผลงาน Masterpiece ก็อาจจะเป็นเรื่อง “ตุ๊กแกรักแป้งมาก” เป็นหนังที่ผมคิดว่าเป็นผลงานที่ถ้าเราตายไปเราจะรู้สึกว่าเราได้ทิ้งสิ่งนี้ไว้ ผมว่ามันก็สำคัญเพราะเราก็ไม่ได้อยู่ตลอด อาจจะตายวันไหนก็ไม่รู้ แต่วันหนึ่งถ้าเกิดว่าผมตายไปแล้ว เอ๊ย แบบเด็กผู้ชายคนหนึ่งเล่นหนังเรื่องนี้มันดีจังเลยว่ะ มันเป็นหนังที่ดีจังเลย ก็เล่นดีนะ ถ้าผ่านไปแล้วแบบ 10 ปี 20 ปีคนก็ยังพูดถึงผม รู้สึกว่านี่แหละคือคุณค่าของสิ่งที่เราได้ทำเอาไว้ ผมว่าเรื่องนี้แหละใกล้เคียงที่สุด

              อยากเล่นบทไหนอีก เยอะแยะเลยครับ ผมก็พยายามที่จะพัฒนาไปเรื่อยๆ ถ้ามีบทติดต่อเข้ามาผมก็จะพยายามสนใจบทที่มันใหม่สำหรับเรามากที่สุดก่อน ยังมีอีกเยอะที่ผมไม่เคยเล่น พูดไปก็เยอะครับ

              ตัวเองประสบความสำเร็จหรือยัง จริงๆ แล้วก็ไม่ได้มองว่ามันประสบความสำเร็จ ผมยังเด็ก ยังมีอะไรที่ต้องเรียนรู้อีกเยอะเลย ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น แต่ว่าผมก็ประสบความสำเร็จที่ผมมองออกว่าผมต้องการอะไร แล้วผมมองออกว่าผมทำอะไรได้บ้าง แล้วผมจะมีความสุขอะไรได้บ้าง ผมรู้สึกว่าสิ่งนั้นก็เป็นความสำเร็จในแง่ของตัวเรา ส่วนตัวรู้สึกว่าจิตใจเราก็แค่นั้นแหละ เราแค่ต้องการครอบครัว ต้องการผลงาน ต้องการที่จะมีอาชีพการงานที่จะเลี้ยงดูที่บ้านได้ ผมรู้สึกว่าแค่นี้แหละมันก็สำเร็จของผมสำหรับคนธรรมดาคนหนึ่งในความรู้สึกผม ทีนี้ก็มาดูกันว่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ ต่อยอดอะไรได้มากกว่านี้มากกว่า