“นัททิว” รับติดใจงานละครเวที เล่าความยากการทำงานมิวสิคัล
“นัททิว ณัฏฐ์ ทิวไผ่งาม” เล่าความยากของการทำงานละครเวที รับติดใจงานละครเวที เผยรู้สึกท้าทายความสามารถตัวเอง
อีกหนึ่งนักร้องหนุ่ม “นัททิว ณัฏฐ์” ที่ล่าสุดเพิ่งไปรับงานสุดท้าทาย กับงานละครเวที “ขอพบในฝัน สุนทราภรณ์ เดอะมิวสิคัล” งานนี้แน่นอนว่าหนุ่ม “นัททิว” ทำออกมาได้เป็นอย่างดี หลังจากฉากรอบปิดม่านไป บัตรขายหมดเกลี้ยง เมื่อมีโอกาสพูดคุยกับเจ้าตัว เขาก็เผยให้ฟัง พร้อมทั้งเล่าความยากของการทำงานละครเวทีครั้งนี้ด้วยว่า
สำหรับงานละครเวทีก็จบแล้ว เล่นรอบสุดท้ายไปเมื่ออาทิตย์ที่เล้ว ก็ดี ประสบความสำเร็จมาก รอบสุดท้ายบัตรขายหมดเลย คนแน่นมาก รอบสุดท้ายถือว่าปิดม่านได้ดี เราเองก็ได้ฐานแฟนคลับใหม่ๆ มากขึ้น เพราะคนฟังสุนทราภรณ์ก็มีอายุ บางคนไม่รู้จักเรามาก่อน พอเขาเห็นนัททิวร้องเพลง สุนทราภรณ์ แบบนี้ก็ชอบ
คือจริงๆ แล้วผมเป็นคนถนัดร้องเพลงแนวเก่าๆ แต่ว่าไม่ถึงกับไทยเดิม ถ้าเป็นวิธีการทอดเสียง การเอื้อน เสียงก็จะถนัด แต่ว่าที่มันยากขึ้นก็คงจะเป็นเวลาเราฝึกร้องเพลงสุนทราภรณ์ ก็จะมีคนหรือครูจากมูลนิธิสุนทราภรณ์มานั่งคุม เราก็จะตามใจตัวเองไม่ได้ เขาก็จะแนะนำ
เราเองถ้าทำได้มันก็จะดี รวมถึงคนที่มาดูด้วย เพราะคนที่มาดูก็มีเสียงเหล่านี้ในหัว ตัวเราเองก็พยายามทำให้ดีที่สุด พอผลออกมาเราก็ดีใจ เวลาออกงานไปสัมภาษณ์ที่ไหนก็รู้สึกเป็นเกียรติมาก พอได้ทำแล้วมีคนชื่นชมเราก็รู้สึกดีใจที่ได้ทำ
ตอนนี้หลายคนมองเป็นสายละครเวทีไปแล้ว ก็ด้วยความชื่นชอบส่วนตัว พอเราถนัด พอเราทำงานแรก เริ่มมีคอนเน็กชั่นของสายออนสเตจ ก็จะถึงกัน เขาก็คงแบบตัวเราทำได้ ก็เลยได้รับงานแบบนี้ต่อเนื่อง ซึ่งส่วนตัวก็ชอบ รู้สึกอยู่ตลอดว่าเวทีเป็นที่ของตัวเอง รู้สึกแฮปปี้ที่ได้ทำ ส่วนงานละครเวทีตอนนี้ยังไม่มีโปรเจ็คท์ใหม่ เราเองไม่แน่ใจเหมือนกันว่าปีหน้าโดยเฉลี่ยจากประสบการณ์ ทุกปีจะมี 1 งานที่เป็นงานออนสเตจให้คนได้ดู คิดว่าน่าจะมีอีก แต่ยังไม่รู้ว่ามีเมื่อไหร่
ส่วนที่ชอบงานแนวไหน จริงๆ ก็พูดยาก ชอบทั้งสองแบบ คือลักษณะงานมันต่างกัน ถ้าเป็นงานเพลงก็อาจจะจบในห้องอัด แต่ละครเวทีก็คือการทำซ้ำ 10 รอบ 20 รอบ มันอาจจะทำให้เรารู้สึกแบบต่อเนื่องมากกว่า เพราะงานเพลงมันสนุก เสร็จปุ๊บเพลงมันก็ทำงานของมัน หรือถ้ามีงานจ้างตามงาน เราก็ร้องเพลงไป จริงๆ มันมีความสุขที่ต่างกัน
เรื่องความยากนั้น ละครเวทีที่ยากสุดน่าจะเป็นตอนที่เริ่มพัฒนาตัวละคร แบบเวลาเราได้รับบทมา เวลาเราอ่านบท ซ้อม รอบแรก รอบสอง มันก็ยังไม่เป็นตัวละครตัวนั้น บางทีเราเล่นละครทีวี ก็อ่านบท เราเล่นไปเลยมันก็คือจบ คัท ผ่าน คำพูดไม่ผิด บางที่ก็ให้ผ่านง่ายหน่อย แต่ละครเวทีเนี่ย เราต้องอยู่กับมันเป็นระยะเวลา 3-4 เดือน คือละครตัวนี้มันต้องฝังเข้าไปในตัวจริงๆ ขั้นตอนที่มันยากสุดก็คือการพัฒนาตัวละคร จากวันแรกไปถึงวันสุดท้ายที่เราจะพัฒนา เหมือนอย่างในเรื่องนี้ ผมต้องเล่นเป็น “เชษฐา” ต้องโดนผีเข้าสิง อีกอย่าง ผมต้องเล่นเป็น 2 ตัวละคร ตอนเดียวสิงก็ต้องเล่นเป็น “เดียว” พอ “เดียว” ออก ผมก็ต้องเล่นเป็น “เชษฐา” เพราะฉะนั้นความยากมันอยู่ที่ต้องพัฒนาให้เป็น “เชษฐา” ที่ชัดที่สุด และพัฒนาให้ “เดียว” เป็น “เดียว” ที่ชัดที่สุด เป็นกระบวนการที่ต้องใช้เวลา ต้องค้นหา สนุก ชอบ จริงๆ ไม่ชอบทำอะไรที่ง่ายๆ ชิวๆ ถ้าเจออะไรที่ยากก็จะท้าทายตัวเอง เรื่องนี้เล่นเป็น 2 ตัว สนุกมากๆ เราเองก็ต้องมานั่งดูคนที่เล่นเป็น “เดียว” ตอนมีชีวิตว่าเขาเล่นยังไง สุดท้ายขอฝากผลงานต่อๆ ไปด้วย
