ซึ้งน้ำตาไหล “ไม้เรียวของแม่” ทำให้มีวันนี้ “ตูน บอดี้สแลม”

ซึ้งน้ำตาไหล “ไม้เรียวของแม่” ทำให้มีวันนี้ “ตูน บอดี้สแลม”  

     “ตูน อาทิวราห์ คงมาลัย” โพสต์เปิดใจสุดซึ้งถึงแม่ กว่าจะมีวันนี้… วันที่เป็น “ตูน บอดี้สแลม” โตมาได้เพราะไม้เรียวและคำสั่งสอนของแม่

      หลังจากเมื่อวานนี้ (30 พฤษภาคม 2559) เป็นวันคล้ายวันเกิดของนักร้องหนุ่ม “ตูน อาทิวราห์ คงมาลัย” หรือที่ใครๆ ก็รู้จักเขาในชื่อ “ตูน บอดี้สแลม” โดยก่อนหน้านี้หนุ่มตูน ก็ได้ควงหวานใจ “ก้อย รัชวิน” ไปร่วมทำบุญถวายหอระฆังล่วงหน้าฉลองวันคล้ายวันเกิดที่วัดเก่าจิกน้อย จังหวัดบุรีรัมย์

     และล่าสุดเขาก็ได้โพสต์ข้อความสุดซึ้งเปิดใจถึงความรู้สึกที่มีต่อแม่ ว่ากว่าจะมีทุกวันนี้ กว่าจะก้าวข้ามทุกปัญหาในชีวิตมากลายเป็น “ตูน บอดี้สแลม” ได้ ก็เพราะไม้เรียวและคำสั่งสอนของแม่    

      ตอนเด็กๆ ผมเคยโดนแม่ตี โดนตีจนต้องร้องไห้ก้มลงกราบขอว่า..."พอแล้วครับแม่ๆ"...เคยวิ่งหนีไม้เรียวแม่ไปหาคุณยายข้างบ้านให้ช่วยเป็นเกราะกำบัง แต่สุดท้ายก็ไม่เคยรอดพ้นการลงโทษสักครั้ง นั่นน่าจะเป็นช่วงเด็กๆ ไม่ค่อยประสีประสา ถูกทำโทษเพราะแกล้งน้องชายตัวเองจนร้องไห้บ้าง ทำความผิดแบบเด็กผู้ชายทั่วๆ ไปที่อาจจะเป็นความผิดแบบเด็กๆ บ้าง แต่แม่ผมก็ไม่ปล่อยให้ผมคิดว่าความผิดเล็กๆ เป็นเรื่องเล็กๆ ตัดไฟแต่ต้นลมด้วยด้ามไม้ที่ลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวบ้าง ก้านมะยมที่ริดใบออกหมดเหลือไว้แต่ก้านใหญ่พอดีมือบ้าง ยังจำเสียงในจังหวะตอนที่ก้านมะยมผ่านลมก่อนมาสัมผัสที่ก้นจะมีเสียงดัง..."เฟี๊ยบๆ!!"...แสบๆคันๆดีนัก...

     แม้กระทั่งโตขึ้นเป็นวัยรุ่นเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ ผมก็ยังโดนแม่ตี! เพียงแต่อาจจะไม่บ่อยเท่าตอนที่อยู่บ้านนอก อาจด้วยความห่างไกลก็เลยทำให้แม่ไม่ค่อยมีโอกาสเห็นในตอนที่เราเกเรสักเท่าไหร่ แต่มีครั้งหนึ่งที่โชคไม่เข้าข้างวัยรุ่นบ้าเสียงดนตรีคนนี้สักเท่าไร วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ที่ตามธรรมดาผมต้องไปเรียนพิเศษที่สถาบันกวดวิชาแห่งหนึ่งแถวๆ ปิ่นเกล้า แต่ผมเลือกที่จะไม่ไปเรียนพิเศษในวันนั้นเพื่อจะไปประกวดวงดนตรีกับเพื่อนๆ ซึ่งในวันนั้นวงของเราต้องเล่นในรอบสิบวงสุดท้าย เราเป็นวงที่เด็กที่สุดในจำนวนสิบวงที่เข้ารอบมา บอกได้เลยแบบไม่ต้องคิดนานว่าผมจะเลือกอะไรระหว่างไปเรียนพิเศษวิชาคำนวณสุดปวดหัวกับมาร้องเพลงและเล่นดนตรีกับเพื่อนๆ บนเวทีการประกวดที่น่าตื่นเต้น และเป็นธรรมดาเช่นเดียวกันที่ตอนผมกลับบ้านของคุณป้าที่ผมพักด้วยที่กรุงเทพทุกๆ วัน ก็จะไร้เงาของผู้ปกครองที่คอยสอดส่อง จะมีบ้างหากคุณป้าจะนอนดึกบ้างในครั้งคราว แต่ท่านก็ไม่เคยซักไซ้ไล่เรียงว่าในแต่ละวันผมไปทำหรือไม่ทำอะไรมาบ้าง  

    แต่ในวันอาทิตย์วันนั้น หลังจากการประกวดดนตรีอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆ จนล่วงเลยเวลา ผมกลับมาถึงบ้านคุณป้าตอนประมาณสี่ทุ่มเห็นจะได้ ภาพแรกที่เห็นหลังจากที่เปิดประตูเข้าบ้านไป คือภาพของแม่ผมนั่งรอผมอยู่ที่โต๊ะกินข้าวท่ามกลางแสงไฟอ่อนๆ และบรรยากาศที่แตกต่างจากทุกๆ ครั้งที่แม่เข้ากรุงเทพมาเยี่ยมผม และมันชวนขนหัวลุกยิ่งกว่าเมื่อประโยคแรกจากปากแม่ไม่ใช่คำทักทายถามสารทุกข์ตามปกติ "วันนี้ไปไหนมา?" มันคือประโยคแรกที่สุดแสนจะเรียบง่ายแต่ทำไมวันนั้นผมรู้สึกว่ามันทรงพลังเหลือเกิน เดาออกกันใช่ไหมครับว่าผมจะตอบแม่ว่าอะไร?  ใช่เลยครับ ผมตอบแม่ไปอย่างไม่ต้องคิดทบทวนไปว่า "ก็ไปเรียนพิเศษมาไงครับแม่"

     พระเจ้าไม่เคยเข้าข้างคนผิดจริงๆครับ วันนั้นแม่ผมตั้งใจเข้ากรุงเทพเพื่อจะมารับผมจากที่เรียนพิเศษเพื่อไปหาอะไรกินกันพร้อมหน้าพร้อมตา แม่ไปนั่งรอผมที่เรียนพิเศษในวันนั้นจนกระทั่งเวลาเลิกเรียน เด็กนักเรียนคนแล้วคนเล่าทยอยลงมาจากห้องเรียน แม่รอกระทั่งเด็กคนสุดท้าย แต่ที่สุดก็ไร้เงาของลูกชายตัวเอง ผมหารู้ไม่ว่าแม่รู้เรื่องว่าผมไม่ได้ไปเรียน จึงด่วนตอบคำถามแม่ไปแบบนั้น จำคลับคล้ายคลับคลาว่าวันนั้นแม่ให้โอกาสผมให้ตอบคำถามเดียวกันนี้อีกสองสามครั้ง แต่ผมก็ยังคงยืนยันในคำตอบเดิมเป็นคำตอบสุดท้ายว่าผมไปเรียนพิเศษมา แล้วไปกินข้าวกับเพื่อนๆ จึงกลับดึก นึกออกกันใช่ไหมครับว่าฉากต่อไปคือฉากอะไร…  

      ภาพของเด็กชายวัยรุ่นหน้าเปื้อนสิวในชุดลำลองตัวเก่งที่เมื่อตอนกลางวันยังขึ้นไปร้องเพลงเท่ๆ อยู่กับเพื่อนๆ บนเวที แต่ไม่ทันข้ามวันกลับต้องมายืนกอดอกยินยอมพร้อมรับการลงทัณฑ์จากไม้เรียวแม่ ไม่มีการร้องอ้อนวอนขอชีวิตเหมือนตอนเด็กๆ ยินยอมพร้อมรับทุกการเคลื่อนไหวจากเงื้อมไม้เรียวแม่ จำได้ติดตาติดใจและติดก้นว่าวันนั้นแม่สวมวิญญาณนักเบสบอลที่ทุกๆ วงสวิงคล้ายตั้งใจหวดลูกบอลไปให้พ้นขอบสนาม เพียงเปลี่ยนจากไม้เบสบอลเป็นด้ามไม้เรียวอันเขื่อง นัยว่าหากผมเป็นลูกเบสบอลผมเองคงลอยออกนอกสนามไปในทุกๆ การหวดอันรุนแรงและเร่าร้อนของแม่ในวันนั้น

     จำไม่ได้จริงๆ ครับว่าโดนไปทั้งหมดกี่ครั้ง เท่าที่จำได้ก็เพียงแต่ว่ามี “น้ำตา” ทั้งคนโดนตีและคนตี แม่ตีไปก็ร้องไห้ไป ไอ้ผมคนโดนตีก็ร้องหนักเข้าไปใหญ่ ทั้งเจ็บก้นและทั้งเสียใจที่ทำให้แม่ร้องไห้ หลังจบพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์และนั่งสงบสติอารมณ์ได้สักครู่ แม่ก็ถามผมขึ้นมาว่า "รู้ใช่ไหมว่าทำไมแม่ต้องตีตูน?" ผมตอบแม่กลับไปว่า "รู้ครับ...เพราะว่าผมไปประกวดดนตรีมาครับแม่" แม่นิ่งไปพักใหญ่ แล้วแม่ก็บอกเหตุผลของการลงโทษครั้งนี้ว่า

     “แม่ไม่ได้ตีเพราะว่าเราไปเล่นดนตรี แต่แม่ตีเพราะเราโกหกแม่ แม่ไม่เคยโกรธที่ตูนจะไปทำกิจกรรมอะไรไปเล่นดนตรีที่ไหน แต่แม่โกรธที่ลูกพูดโกหกและไม่ยอมพูดความจริงกับแม่ แม่เกลียดและไม่ชอบคนโกหก!!"

      กลับมานั่งคิดนั่งทบทวนถึงเหตุการณ์วันนั้นทีไรมันชวนให้รู้สึกหลายๆ อย่างขึ้นมาในเวลาเดียวกัน ถ้าเกิดในวันนั้นหากแม่ห้ามเราเล่นดนตรีต่อไปคงทำได้ และแม่ก็มีสิทธิเต็มที่ที่จะสั่งให้เป็นแบบนั้น และผมคงยินยอมทำตามคำสั่งแม่อย่างไม่อิดออด แต่แม่ก็ไม่เคยสั่งห้ามผมไม่ให้เล่นดนตรี แม่ไม่ได้โทษดนตรีว่าผิด หากแต่ชี้ให้เห็นว่าคนผิดที่แท้จริงคือใคร และเหตุผลของการทำโทษของแม่คืออะไร แม่ไม่เคยใช้อารมณ์ในการลงโทษแต่เพียบไปด้วยเหตุผลและคำสอนดีๆ เสมอไม่ทางตรงก็ทางอ้อม แล้วแต่ว่าเราจะรู้สึกได้เองเมื่อไหร่ว่ามีคุณค่าอะไรซ่อนอยู่ในไม้เรียวของแม่บ้าง

     ขอบคุณแม่ที่ไม่สั่งให้ผมต้องหยุดร้องเพลงและเล่นดนตรีในวันนั้น ขอบคุณไม้เรียวของแม่ทุกๆ ด้ามที่คอยเตือนให้ผมรู้สึกตัวในทุกๆ ครั้งที่เคยทำผิดพลาด และในวันนี้ ในวันที่ปฏิทินบอกว่าเป็นวันคล้ายวันเกิดผม ผมคิดถึงไม้เรียวแม่ ผมคิดถึงแม่ และอยากบอกแม่ว่า ผมโชคดีที่สุดที่ได้เกิดเป็นลูกแม่ครับ