เปิดเส้นทางการแสดงของนางร้ายหน้าสวย “กีฟ ดราภดา”

เปิดเส้นทางการแสดงของนางร้ายหน้าสวย “กีฟ ดราภดา”

        ห่างหายจากหน้าจอไปนาน สำหรับนักแสดงสาวมากความสามารถอีกหนึ่งคนของวงการบันเทิง อย่าง “กีฟ ดราภดา โสตถิพิทักษ์” หวานใจของพระเอกหนุ่ม “บูม กิตตน์ก้อง ขำกฤษ” ถึงแม้ว่าตอนนี้สาว “กีฟ” จะผันตัวมาเป็นนักแสดงอิสระแล้วก็ตาม วันนี้ “ดาราเดลี่” ก็เลยจะพาไปย้อนวันวาน พร้อมเปิดเส้นทางการเข้าสู่วงการบันเทิงของสาว “กีฟ” ให้แฟนๆ ได้หายคิดถึงกัน

       ชีวิตในสมัยเด็กเป็นเด็กเรียน เรียกได้ว่าคอนข้างเนิร์ด แต่ว่าลุคภายนอกเราไม่ค่อยเนิร์ด ดูเป็นเด็กเกเร เพราะเราผมยาว กระโปรงนักเรียนจะสั้นนิดนึง แต่ก็ยาวคลุมเข่านะ แต่อาจจะสั้นนิดนึง ครูห้องปกครองก็จะไม่ค่อยชอบเราเท่าไหร่ เพราะเราทำอะไรไม่ค่อยจะถูกระเบียบเลย เราเจาะหู ทำสีผมอะไรแบบนี้ แต่เกรดเราสูงมากเลยนะ ถ้าไม่ตัดสินจากลุคภายนอกของเรา คนก็จะไปถามน้องสาวเราว่าพี่เธอได้เกรดอะไร ไม่น่าถึง 2 ป่ะ คือลุคเป็นแบบนั้น ดูเกเร ไม่เรียน แต่ความจริงแล้วได้เกรด 3 กว่านะ แล้วทำข้อสอบได้ท็อปห้องเยอรมัน

       ความฝันในวัยเด็ก ตอนนั้นฝันอยากเป็นครู เพราะว่าอยู่ในโรงเรียนเราไม่เจออาชีพอะไรเลย ก็เจอแต่ครู ก็เลยอยากจะเป็นเหมือนคุณครู แต่อาชีพก็เปลี่ยนไปเรื่อยตามวัย และก็ความนิยมในช่วงเวลานั้น

       จุดเริ่มต้นเข้าวงการมาจากการประกวด แต่ก่อนที่จะมาประกวดส่วนตัวเคยมีโอกาสได้เดินแบบมาก่อน เพราะว่าช่วงนั้นเอ็นทรานส์เข้าคณะศิลปะ แล้วในคณะนั้นเขาก็จะใช้ทรัพยากรในคณะมาเดินพรีเซ้นต์ชุด เขาก็จับรุ่นน้องที่ขายาวๆ ผอมๆ มาเดิน เราเดินก็รู้สึกว่าเราชอบ เพราะได้ใส่ชุดสวยๆ ที่เราไม่มีทางได้ใส่ในชีวิตประจำวัน แล้วก็แต่งหน้าสวยๆ ทำผมสวยๆ ก็เลยอยากเป็นนางแบบ ก็เลยมาประกวด แต่ความจริงไม่ชอบการประกวด เพราะมันเครียด แต่มีเพื่อนที่เป็นนางแบบ ก็ถามไปดีไหม เพราะตอนนั้นเวทีที่เราไปประกวดมันดังที่สุดเลย ถ้าคุณอยากเป็นนางแบบต้องไปประกวดเวทีนี้ เราก็ลังเล แต่ก็ไป ไปเป็นเพื่อนกัน ตอนประกวดก็ไม่ได้คิดว่าเราจะได้ตำแหน่ง หวังแค่ว่าทานรังนกฟรีตลอดปี แบบว่าตำแหน่งพิเศษก็พอแล้ว แต่ก็ได้จริงๆ รังนกฟรี เราก็ปลื้มแล้วแค่นั้น เราไม่อยากคาดหวังเยอะ เรากลัวผิดหวังแล้วมันไม่ได้ เราก็ดูการประกวดนี้มาตลอด ทีนี้ตอนรอบสุดท้าย ชื่อเราเข้าไปคนสุดท้ายเลย ตอนยืนอยู่บนเวทีมันก็ใจแป้วแล้ว เหลืออยู่คนเดียวมันจะใช่ฉันไหม แล้วก็ดันใช่ เป็นเรา ด้วยความที่ติดตามเวทีนี้มาตลอด ก็ไปสังเกตกับเพื่อนว่าคนที่ใส่เพชรเม็ดใหญ่จะได้ ก็ไปเล็งดูว่าใครใหญ่ที่สุด ไม่ใช่ของเรา เราคิดว่าไม่ได้แน่นอน แต่ดันเป็นเราได้ ตอนนั้นก็คืองงมาก แล้วทุกคนก็ถามว่าทำไมคนนี้เขาไม่ยิ้มเลย คือช็อกอยู่ ทำตัวไม่ถูก คนก็แบบเขารู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าเขาจะได้ ทำไมไม่ยิ้ม ไม่ดีใจอะไรเลย คือด้วยความที่เราไม่เคยประกวดมาก่อน แล้วดันได้ด้วย เข้าไปหลังเวทีนี่คือร้องไห้เลย

       ชอบเดินแบบเกิดจากพอได้เดินในคณะแล้วเรามีโอกาสได้ทำงานจริง เนื่องจากคณะแฟชั่นพอเราเดินแบบในคณะ พอปี 3 เขาก็จะส่งเราไปฝึกงานกับดีไซเนอร์แบรนด์ต่างๆ ที่เราเลือก นั่นแปลว่าเรามีโอกาสได้เจอดีไซเนอร์ พอเข้าไปแล้วโชคดีของกีฟ คือได้ไปเจอป้าตือ ก็เลยให้เดินแบบจริงๆ ให้ไปลงรันเวย์จริงๆ เราก็ตื่นเต้นมาก แต่พอได้เดินแล้วก็รู้สึกว่าเราชอบตรงนี้

       ระยะเวลาในการเดินแบบเริ่มเดินตั้งแต่ยังไม่จบม.6 และก็เริ่มทำงานจริงๆ ประมาณปี 2 ปี 3 เราได้ตำแหน่งประมาณช่วงจะจบปี 4 หลังจากนั้นใช้เวลา 3-4 ปีถึงจะมาเล่นละคร เพราะว่าตอนนั้นได้ตำแหน่งช่องจะให้เล่นละครเลย แต่ให้เล่นเป็นนางร้าย เราก็ไม่อยากเล่นเป็นนางร้าย เลยบอกว่าอยากเล่นเป็นนางเอกได้ไหม พี่ที่เป็นบอสเขาก็บอก หน้าอย่างเธอจะเล่นเป็นนางเอกเขาจะเชื่อไหมว่าเป็นคนดี เราก็เลยไม่เล่น ก็เลยไปเดินแบบของเราดีกว่า แต่ด้วยความที่นายเราเขาก็สนับสนุนเรา เขาไม่ได้ทิ้ง เขาก็จะพยายามให้เราไปแคสต์ละคร ก็แคสต์ไปเรื่อยๆ ทั้งบทนางเอกและนางร้าย แต่บทนางเอกมันไม่คือ เขาก็เลยให้เราลงละครเรื่องแรกก็ร้ายเลย

       ละครเรื่องแรกที่เล่น เรื่อง “ปิ่นอนงค์” ของค่ายมุมใหม่ เพราะว่าผู้กำกับฯ เก่ง แต่เราก็มีเครียด เรากลัวถ่วงคนอื่นตรงที่เราพูดให้ประโยคมันติดกันไม่ได้ แต่ว่าสักพักก็ปรับตัวได้ ก่อนที่จะเล่นละครเรื่องแรกก็ได้ไปเรียนมาก่อน เราทำการบ้านด้วยการไปโรงเรียน ซึ่งพอเอามาใช้จริงแล้วใช้ไม่ได้ เพราะการเรียนเราจะเรียนเบสิคการแบ่งวรรค เขาจะสอนวิธีการพูดเรื่องการแบ่งวรรค แล้วก็เว้นอารมณ์ ทำให้พอเวลาเรามาพูดจริงๆ มันช้ามากเลย แล้วผู้กำกับฯ เขาก็ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมพูดแล้ววรรค มันไม่ติดกัน ด้วยความที่เราเรียนมาแบบนี้เราก็ไม่ทราบ เราก็ใช้เวลาแก้อยู่สักพัก จนมันเลิกแบ่งวรรคไป ประสบการณ์จริงๆ เท่านั้นที่จะสอนให้เราเก่งขึ้น

       ไอดอลเรื่องการเดินแบบ ส่วนตัวชอบ “พี่แอมป์ สุทธิกานต์” และก็ “เอเลี่ยน” ชอบที่สุดเพราะว่าทุกๆ โชว์ “เอเลี่ยน” ไม่เคยดินเหมือนกันเลย ได้โจทย์อะไร “เอเลี่ยน” ตีแตกหมดเลย ส่วน “พี่แอมป์” เป็นไอดอลในการใส่รองเท้าชนิดที่เรารู้สึกว่า ถ้าเราใส่แล้วเราเดินไม่ได้เลย มันยากมาก แต่พี่เขาเดินแบบเหมือนรองเท้าที่พี่เขาใส่อยู่ทุกวัน คือไม่ว่าจะส้นสูงแค่ไหน พี่เขาก็เดินได้ดีมาก เดินเหมือนใส่มาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง ก็เลยจะปลื้มตรงนี้ในการใส่ทุกรองเท้าของพี่เขา

       วิธีการรับมือกับกระแสข่าว การที่เราอยู่ในวงการมาสักพัก ก็มีวิธีรับมือกับกระแสข่าว โดยการไม่สนใจ อย่าอ่านเยอะ อย่าไปฟังคนที่เอาโน่นนี่มาบอกเราว่าคนนั้นคนนี้เขาคอมเมนต์ยังไง ซึ่งมาคิดดูจริงๆ แล้วคนที่มาคอมเมนต์มีตัวตนจริงๆ หรือป่าวก็ไม่รู้ เราจะไปโมโหทำไม

       สิ่งที่ทำให้เรามีทุกวันนี้ คือ แฟนคลับ กีฟได้แฟนคลับที่ดีมาก คือรักเราเหมือนเราเป็นครอบครัว จริงๆ ลองมานั่งคิดดู บางคนเรายังไม่เคยเจอเขาเลย เราก็ไม่เคยทำอะไรให้เลย นอกจากเล่นละครให้เขาดู แต่เขาก็จะมาบอกว่าเขาชอบเรานะ รักเรานะ แล้วพอได้มาคุยเขาก็รู้สึกว่าเราไม่เหมือนในทีวี มันก็เป็นกำลังใจที่ทำให้เรารู้สึกว่า อยากทำงานในวงการนี้ต่อ ความจริงอาชีพนี้เป็นอาชีพที่มีแรงกดดันจากสังคม เราอยู่ท่ามกลางแสงไฟ ไม่ชอบตรงที่เขามาตัดสินเราจากการไม่ฟังสัมภาษณ์ แต่อ่านแค่หัวข้อแล้วก็ตัดสินเราเลย บางทีถ้าเราเป็นคนที่เซ้นซิทีฟ มันทำร้ายความรู้สึกเรามาก บางคอมเมนต์ที่เขาไม่ได้คิด และไม่รู้ แต่ตัดสินว่าเราเป็นแบบนี้แน่นอน มันก็ส่งผลต่อความรู้สึกเรา

       สุดท้ายฝากถึงคนที่อยากเข้าวงการบันเทิง เรื่องแรกที่อยากฝากถึง ตามที่เราอยู่มา คือรุ่นใหม่ไม่ชอบไหว้รุ่นพี่ พี่ๆ เขาก็จะบ่นว่าทำไมน้องๆ ที่เพิ่งเข้ามาทำไมเขาไม่ทักทายพี่ๆ ด้วยการไหว้เลย การไหว้ไม่ว่าจะเป็นนักแสดง หรืออาชีพไหนสำคัญ เพราะเราเป็นคนไทย เพราะฉะนั้นเข้ามาไหว้ไปเถอะ ตากล้อง ช่างไฟ ไหว้ให้หมด

       และก็เรื่องเวลา เพราะว่าการทำการแสดง เราไม่ได้ทำการแสดงคนเดียว อาจจะมีผู้ใหญ่รอเข้าซีนกับเราด้วย ซึ่งเวลามากองสายเป็นชั่วโมงก็อาจจะทำให้อาชีพนักแสดงของเราสั้นลง เพราะว่าไม่อยากมีใครมาร่วมงานกับเรา และก็อาชีพเราเป็นอาชีพที่ต้องต้านแรงโน้มถ่วง คือต้องไม่แก่ นั่นแปลว่าเราต้องดูแลตัวเอง เรื่องอาหารการกิน การออกกำลังกาย ครีมบำรุง ก็อยากจะฝากไว้